Gevolgen
Sexueel misbruik heeft een enorm effect op de rest van mijn leven. Veel van die gevolgen herken ik pas als ik terugkijk. Noodgedwongen. Verdringing van gebeuternissen is verwaarlozingen, je leeft door alsof er niets aan de hand is en tegelijkertijd onderneem ik allerlei activiteiten die de onrust in mijn lijf verraden zonder te weten waarom. Ik word lastig gevallen door beelden zonder te weten waarom, wanneer, wie. Ik heb geen tijdspad. Ik wordt lastig gevallen door mannen, mannen die mij dronken voeren, mannen die ik verleid, vrouwen met wie ik nachten doorhaal met veel drank anders lukt het allemaal niet.
Mijn vader spreken is onmogelijk, daar zorgt mijn moeder voor, terwijl ze haar woede uit. "Hij kon zijn handen niet thuishouden" was een zin die ik vaak hoorde. Ik liet uit zelfbescherming niet toe dat dat ook voor mij zou gelden. In mijn beleving was dat weggelegd voor mijn zus, mijn tante, mijn nichtjes, de jongens uit de achterbuurt van zijn geboorte dorp. Volgens haar, tot aan haar dood, bleef ze geloven dat hij haar achtervolgde, zoals hij zei "Ik maak je af."
Nadat de huisarts het vernietigende oordeel had uitgesproken en mij zetpillen gaf om wat kapot was te genezen kwam de jeugdbescherming in aktie. De kinderen moesten in veiligheid worden gebracht en mijn vader moest het huis onmiddelijk verlaten.
Hierna vertrok mijn zus en weken daarna op een zaterdag, vertrok ik naar drie verschillende internaten over een periode van 10 jaar. Met instemming van de kinderrechter.
Kindertehuis De Voorzienigheid
Duur: 3 weken.
Huize Sint Maarten
Duur: 3 jaar.
Van de kinderrechter moest ik kiezen tussen een pleeggezin of seminarie. Klein Seminarie Ravensbos
Duur: 6 jaar
Particuliere vriendschappen waren verboden. Ik moest beloven niet te praten over mijn lagere school jaren en thuis. Zoals elk getraumatiseerd kind: zwaar op mijn hoede en luisterend naar mijn intuitie: wie wel, niet te vertrouwen was. Als iemand mij wilde aanraken was ik weg. Mijn emoties stopte ik in de muziek, toneel, declameren, humor, de schoolkrant, Carnaval. Een tweedeling tussen zijn en niet zijn, tussen nacht en dag. Mijn eerste kinderlijke dagboek. Ik had afscheid genomen van "thuis".
Ik had Lts advies gekregen op de lagere school. Op het Seminarie begon ik met Gymnasium. Drie jaar volgehouden, daarna diploma HBSa gehaald. de die jaren heb ik veel geleerd vanwege het aanbod aan aktiviteiten:
toneel,schoolkrant, carnaval organiseren, sinterklaas organiseren, de Harmonie, het zangkoor. Snachts de angst voor voetstappen, geluiden en verdriet, overdag de afwisseling, de uitdaging en op mijn hoede zijn. De moeilijkste avonden waren de maandag-, woensdag- en zondagavonden. Het eerste jaar bedplassen daarna niet meer.
De leraar Nederlands was degenie die mij op touw nam in de Toneelclub: poezie, declameren, voorlezen, optreden.
Mijn zelfvertrouwen nam toe: zingen, dansen, humoristische acts voor een grote zaal, drie dagen Carnaval organiseren. Hootepunten.
Gevolgen:
Sexueel misbruik: getraumatiseerd voor het leven.
- of je er zelf schuld aan hebt
- angst en depersonalisatie verschijnselen
- splitsing: je hoort jezelf praten en iets anders denken
- niet aankomen op afgesproken adres na een reis van meer dan een uur
- versterkte intuitieve vermogens ( wie wel, niet te vertrouwen)
- moeite met autoriteit en gezag
- beschouwen zichzelf als geheim
- angst voor intimiteit
- achterom kijken of niet iemand je komt halen, voetstappen op de trap....
- paniek aanvallen in de nacht
- geen vertrouwen in instanties
- angst voor controle verlies
- vervreemden van je ouders, gescheiden ouders
- te oud om nog terug te gaan naar het verloren ouderlijk huis, het "kinderparadijs"
- elke avond de sloten van het huis, je cel, je kamer, controleren
- drankzucht/ drugs/ wegdrukken van gevoelens
- je bent het oorspronkelijke script kwijt waarbij je niet werd aangemoedigd door je ouders, de priester, jehova getuige.
- automutilatie (levertraanzalf helpt)
- psychoses
- bij sexueel contact veranderen in een kindpositie, praten als een kind, handelen zoals is aangeleerd
- depressies, en met 40 jaar arbeidsongeschikt.
- onhandelbare huilbuien
- hartinfarct
Verantwoording:
Wat hierna volgt: dat ik geen priester ben geworden heeft als belangrijkste reden dat ik door geloftes af te leggen opnieuw de controle over mijn eigen leven zou weggeven. Onverdragelijk tot vandaag de dag. Eigen baas. Altijd geweest. Relaties hielden geen stand, een huwelijk liep stuk. De disbalans kwam uiteindelijk heftig naar buiten door ongecontroleerd huilbuien, ziektewet en wao. Pas toen werd de weg terug gevonden. Nog steeds controleer ik deuren en ramen, kijk ik achterom of scan automatisch de omgeving.
Ik waakte over mijn kinderen en wist dat als iemand he iets zou doen... Het woord vader krijg ik niet over mijn lippen zonder een heftige lijflijke reactie.
Het is goed zo. Het leverde een website op als afronding.
Het is niet mijn bedoeling over mijn verhaal een discussie te organiseren. Ik heb verhalen van andere mannen voornamelijk gelezen om erkenning te vinden van wat ik voelde , meemaakte. Daar is mijn verhaal ook voor bedoeld:
voor de jongen, de man die erkenning zoekt en herkenning ten deel valt.
Justitie dwingt mijn vader om het huis te verlaten. Midden in de nacht komt hij van mij afscheid nemen, maakte me wakker. Wat hij heeft gezegd weet ik niet meer. Het is zoals het was en ik ben gewoon weer in slaap gevallen zonder na te denken over de gevolgen