Disclaimer
Verantwoording bij de website "Pjotter.com"
Het bouwen van de website Pjotter.com is begonnen in de zomer van 1996 in New Zealand. Ik was op vakantie bij mijn zus die met het hele gezin was geemigreerd. Uiteraard hebben we beelden en verhalen over onze jeugd uitgewisseld. Het uitwisselen en verzamelen van informatie over de jaren dat er sprake was van huiselijk geweld en het verlies van have en goed: het begin van onze reis in de jeugdzorg en internaten.
Mijn zus en ik wisselden onze beelden en die verhalen uit en dat was voor mij van belang om mijn beelden van tijd, volgorde van gebeurtenissen te kunnen bepalen. We vulden elkaar aan en dat hebben we na die tijd nog vaak gedaan.
Voor mij was de volgorde van gebeurtenissen in tijd en plaats van belang. De steeds terugkerende beelden en stemmingswisselingen vroegen om uitleg.
Ik heb twaalf ordners met brieven van mij, mijn zus, mijn broer, mijn moeder. Mijn dagboeken waarmee ik begon toen ik dertien jaar was. Tekeningen, teksten waarin mijn wisselende stemmingen zijn geuit. De ansichtkaarten met data en plaatsen waar ik in die jaren ben geweest.
Daarnaast heb ik gesprekken gevoerd en documenten ingezien bij ProJuventute. Gesprekken gevoerd met familieleden en last but not least met een paragnoste, twee maal.
Uiteraard heb ik heel vaak met mijn moeder gesproken maar verder dan "hij kon zijn handen niet thuis houden" is het nooit gekomen. Ze heeft haar levensverhaal op papier gezet en dat stopte in mijn geboortejaar. Veder dan dat ben ik nooit gekomen. Dat ik mijn vader zou spreken was gelijk aan verbanning naar de hel. Ik moest wachten tot ze was overleden. En toen was het te laat. Na twee hartinfarcten lag mijn vader in het LucasAndreas ziekenhuis. Zijn vrouw moest mij waarschuwen en zeggen dat hij me wilde spreken. Dat heeft ze niet gedaan. Zegt dat ze voor mijn deur stond en toch het briefje niet in de bus heeft gedaan. Waarom? Geen idee.
Mijn tante Riet, zus van mijn vader, heb ik ook veel gesproken. Ook met andere tantes en daar uit kwam uit naar voren dat mijn vader een graag geziene gast was op familiebijeenkomsten of feestjes, Maar daar zat ook vaak een schaduwkant bij. Zijn omgang met de verkeerde mensen in de achterbuurten van Weesp (?). Mijn moeder zei dat hij een vriend had en ook dat hij was getrouwd en dat ze kinderen hadden. Die zouden zelfmoord hebben gepleegd.
Homo Sexualiteit was onacceptabel en in die tijd werd dat verduisterd door een huwelijk.
Op mijn vraag of mijn vader in staat was om incest te plegen, reageerde mijn nicht onmiddelijk met een hard "Ja".
Mijn dagboek aantekeningen en de brieven over al die jaren geven met terugwerkende kracht een beeld van de stemmingswisselingen die onbesproken bleven.
Wat blijft zijn de beelden. Een aantal jaren terug was er die discussie over zogenaamde gevonden herinneringen waarbij soms mensen onterecht werden veroordeeld en waar door deskundigen grote vraagtekens werden gezet.
In de spreekkamers van de psychologen kwam dat soms naar voren en werden daders tot in de rechtbank veroordeeld.
De Beelden:
Na mijn echtscheiding, heb ik in 1986 een vierkamer woning gehuurd in Amsterdam Zuid Oost. De steeds terugkerende beelden waar ik last van had en waarvoor ik een bevestiging zocht, ben ik gaan schilderen. Alle gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden heb ik verbeeld om het naar buiten te brengen, om het zichtbaar te maken, bespreekbaar: wat stelt het voor, wanneer, met wie. Het was een bevrijding en tegelijkertijd een schok. Ik ben een beelddenker: ik denk in plaatjes en de samenhang komt dan wel vanzelf. Daarom schreef ik en had ik beelden.
En zo is het gegaan.
Het verhaal en de volgorde van gebeurtenissen ontwikkelde zich. Niet in een tijdsvolgorde, maar de volgorde van beelden die langskwamen en zo weet ik ook wat eerste en wat laatst is.
Probleem:
Mensen vinden mijn beelden provocerend. Alleen maar jongens. Echter het zijn mijn beelden en ik ben een jongen en volgens de deskunsdigen ook nog "vrouwelijk".
Natuurlijk dringt zich het beeld op dat ik op mijn vader lijk, zijn lievelingskind. Ik had echter achteraf bezien graag in een omgeving willen opgroeien om mijn eigen identiteit te ontdekken en te ontwikkelen. In die veiligheid heb ik niet geleefd.
Tenslotte:
In het proces van tekenen en schilderen heb ik met absolute steun van mijn vrouw Astrid gevonden wat ik zocht: zelfacceptatie.
Dat al dat werk later wordt weggegooid, verbrand en verscheurd: het zal zo zijn.
Als iemand die door deze website bladerd en zich gesteund voelt in het uiten van gevoelens in woord en kleur, dan is het goed. Voor mij werkt het.
Peter van Velzen
7 november 2022