Familie
Familie,
olieverf op canvas/60-80
Herinnering
Familie is een belangrijk thema. Het samenzijn duurde 9 jaar en was in een keer uiteen gevallen in losse delen.
Tal van beelden wisselen elkaar af. Beelden van de ziel, gevormd en uitgewerkt, als vanzelf. Verhelderend, verontrustend, verzachtend.
pastel op papier
1993
De Kelder.
Logeren bij Oma. Oase van rust, warmte. Veilig.
Zandvoort
Elk jaar bij het "Ave Maria" van Schubert of Mozart krijg ik een niet te stuiten huilbui. Ik lag indertijd in bed en werd wakker van de muziek. Mijn moeder huilde dwars door de muziek heen, hard en indringend. Na de ontdekking van incest, de verkrachting, bloed en push in mijn ondergoed, was het niet meer mogelijk om het klein te maken, weg te kijken en de huisarts was helder: hij moest aangifte doen bij de kinderrechter. Voor mijn moeder betekende dat het einde van de winkel,van alles wat ze had opgebouwd en ik voelde het verwijt. Ik had niets gezegd, niet geklaagd, mijn vader niet beschuldigd en zij had niet gereageerd op mijn vuile ondergoed, niet bevraagd, mij niet beschermd, getroost, met mij samen gehuild. Integendeel ik had haar leven kapotgemaakt, haar dromen, haar buitenspel gezet, ze zou alles verliezen, de investeringen, de winkel,alles. Ik had haar verraden, de wraak van mijn vader.
En dat is zo gebleven. Dat verwijt bezwangerde de lucht als ik haar opzocht, dat verwijt lag besloten in de weigering om haar verhaal te vertellen over de periode na mijn geboorte. Daarvoor een lang verhaal, daarna niets meer. En mijn zus was al vijf jaar eerder geboren. Haar geboortedatum viel niet onder het verwijt. En daarboven op: ik was mijn vaders lievelingskind. Mijn zus was voor mijn moeder. Het is nooit opgehelderd en heeft altijd de kleur bepaald tussen mijn moeder en mij. Ze vertrouwde mij niet en zij heeft mij nooit aangeraakt, geknuffeld, mee gehuild, spijt betuigd voor de avonden dat zij er niet was om mij te beschermen. Ik was 8, 9 jaar, twee, drie avonden per week bezet...
Voordat zij stierf in New Zealand vroeg ze mijn zus mij te vertellen dat ze van mij hield. De pijn wordt er niet minder om. Ik heb haar gezocht en niet gevonden. En ja, natuurlij kan ik omkijken naar het grote gezin waarin ze opgroeide. Teveel kinderen. Ze was een vaderskindje. Ze sprak altijd over haar vader, ook een ondernemer pur sang maar te vroeg gestorven. Ze sprak zelden over haar moeder. Voor mij was het een oma waarbij ik veilig was, die van me hield, met mij knuffelde. Gewoon blij met mij was. Een totaal andere sfeer. Nooit vergeten, ik zie haar nog steeds voor me.
