Pieters Kunst Galerie

De kerstdagen komen er weer aan. Stof tot nadenken. Mijn moeder was vroeger in voor gezelligheid.. Ze zei: "De kerstdagen zijn gezellig." Dat klonk als een imperatief. Geen ontkomen aan. Ik heb een foto waar we opstaan: mijn broertje, zus , ik en mijn moeder. Mijn vader maakt de foto. Ik herinner me niets van mijn vader. Wat ik ook doe ik kan zijn gezicht niet uittekenen. Ik zie alleen zijn streepjespak, zijn handen met lange vingers, zijn sigarettenaansteker, zijn sigarettenpakje.

Niet zijn gezicht. Hij is van de foto geknipt. De gezelligheid staat voor angst. De gezelligheid is net als het weer : wisselvalig. We gaan naar de nachtmis. Mijn moeder gaat eerder weg om het ontbijt klaar te maken. Dat is voor mij het mooiste moment. De kaarsjes in de boom. Een weldadig gevoel. De volgende dag is dat over. Mijn moeder werkt de hele dag in de keuken om het kerstdiner te maken. Mijn vader drinkt. Mijn moeder drinkt.  De gezelligheid begint iets dwingends te krijgen, dus wij kinderen houden ons klein. We zingen bij de boom. Mijn vader maakt de foto. Het klinkt vals ook al doe ik zo mijn best om de toon te houden als aanstormend sopraantje.De herdertjes liggen aan diggelen. En ik eet teveel om mijn moeder gerust te stellen. We bezoeken de volgende dag de verplichte kerststal in de Vredes kerk. Maar dat is al tweede kerstdag. Nog erger dan de eerste. We zitten te dicht op elkaar in een te kleine ruimte. Ze worden dronken en prikken in mijn rug om te zeggen dat ze van me houden. Ik vertrouw het niet. De dag eindigt in het stuk slaan van de borden, geschreeuw en gehuil. We liggen in bed en luisteren naar het Ave Maria. Te hard.

Geschreven: december 2000.

Nadenken over Anorexia. Schijnt ook bij mannen voor te komen.

Nou moet ik even diep graven. Ik heb de neiging om de dingen klein te zien als het mijzelf betreft en de dingen groot te zien als het anderen betreft.

Het effect van incest, oftewel de scripts in mijn persoonlijk leven zijn desastreus. Laat ik er een paar noemen:

1. Er is een enorm schuldgevoel en in mijn geval ook zondebesef. Ik ben het dus niet waard om van te houden. Alle ontkenningen van dat er iets aan de hand zou kunnen zijn , zijn evenzovele leugens. Leugens vormen de moter om het rad te laten draaien.
2. Er is een grote angst om woede te tonen. Hoewel die woede gerechtvaardigd is, is die woede destructief, vernietigend. Alles wat mij lief is zal worden vernietigd.
3. Dat heeft ook te maken met de angst voor intimiteit. Het verlangen naar initimiteit en de angst daarvoor zorgen voor een draaikolk waarbij alle deurtjes naar de oplossing van het conflict in de hersenpan worden geopend. Elke vorm van balanceren is onacceptabel: overgave of sterven is de keus.
4. Incest heeft tot gevolg dat iedereen die beweerd dat mijn lichaam mooi is, aantrekkelijk, erotisch, door mij niet word geloofd en dat ik in reactie daarop dat lichaam onaantrekkelijk maak: door niet te eten ( het Sint Franciscus syndroom), door veel te drinken ( het Bacchus effect), door het niet te verzorgen ( het zwervers-verlangen), door het uiteindelijk te vernietigen (indirecte zelfmoord).

Het is natuurlijk weer zo'n massieve paradox door aan de ene kant een sterke overlever te zijn en aan de andere kant te balanceren op de afgrond van zelfdestructie.

Het is zo een voudig om te zeggen dat je zelf een beslissing kunt nemen: als je alles van voor en achteren hebt doorgekeken , beleefd en besproken, dat je dan voor jezelf de beslissing kunt nemen: oke het is genoeg. Het is wel goed zo, ik doorbreek het cirkeldenken in mijn hoofd, de dagelijkse flashbacks, stop de video en vanaf nu ben ik gelukkig.

Anorexia is een paradox: de spiegel van een mooi, aantrekkelijk slank lichaam en de werkelijkheid van een uitgeteerd, dodelijk vermoeid zijn. Zijn of niet zijn en er zit niets tussen en er is nooit evenwicht en de beweging tussen die twee is dodelijk vermoeiend.

De boekhandel

Oktober 2000

Spijbelen. Als het doek dicht valt om een uur of twee, drie , verlaat ik het werkpand en wandel de stad in. Ik weet natuurlijk heus wel wat er gaat gebeuren, maar geef me daar aan over. Langzaam  raken " we" in trance. Wandelen rustig en kijken rond terwijl de omgeving op afstand raakt en ik mezelf hoor praten als anderen ons aanspreken. Het lijkt een spelletje. Het rondje leidt natuurlijk naar de boekwinkel.

Er zijn verschillende etages. Eerst de romans, daarna theologie, daarna de kunstboeken, het antiquariaat en vervolgens , ontspannen lopend, het kleine hoekje met de boeken over incest. Zijn er nieuwe boeken over mannen, jongens ? Meestal niet, bijna nooit niet. Eigenlijk helemaal niet.

Kopen doe ik niet of het moet een impuls zijn. Thuis zijn er verschillende plankjes. Om precies te zijn twee. Het ene plankje heet het "traumaplankje". Daar kan niet zoveel meer bij. Het beste boek is dat van Dijkstra. Er komen veel boeken uit: kinderen met een incestverleden. Kinderen van gescheiden ouders. Kinderen met een psychiatrische ouder. Kinderen die worden ontvoerd. Kinderen van gescheiden ouders. Kinderen die uit huis zijn geplaatst. Pesten op school. Geloof en incest, kostschoolkinderen, stalkende vaders. Het plankje is vol dus ik moet secuur zijn, keuzes maken.

Helaas komen we daar niet aan toe. Trouwens de boekjes over jongens en mannen zijn beperkt. Rustig aan dus. We willen ze overigens ook niet allemaal lezen, want het komt over het algemeen wel op hetzelfde neer. Van het incesthoekje naar de videofilms. Thuis hebben we een plankje met " verdrietige jongetjesfilms" . Voor mij, voor ons. De beste film is " the boys of Sint Vincent". Canadees. De combinatie kostschool en seksueel misbruik is niet mijn ervaring, hoewel ik dat van anderen wel weet, jaren na dato. De beelden zijn intens en het tweede deel is zeer pakkend en herkenbaar: de nachtmerries en het willen zwijgen. De laatste tijd vermijden we de incestfilms op tv. Het is een trigger, tenzij ik gewoon zin heb om te huilen. Mozart wil ook wel helpen of bijvoorbeeld " The ChoirBoy". Huilen helpt, lucht op en ik mag. Het is heerlijk om te mogen.

Terug van mijn wandeling moeten we afscheid nemen van elkaar. Het gaat steeds beter. Vroeger bleef ik er dagen in hangen maar nu kom ik sneller terug in het hier en nu. Nu is het een spelletje waar ik me heerlijk aan kan overgeven maar waar ik ook weer uit kan terugkeren als ik wil. Dan neem ik afscheid van daniel, jonathan en kameraad, mijn dagboek vrienden, doe boodschappen en ga koken.

Een heerlijke wandeling naar de boekwinkel.

oktober 2000