cPTSD
Complex Post Traumatic Stress Disorder
Onderzoek naar de effecten van huiselijk geweld, drankmisbruik, misbruik , gedwongen uithuisplaatsing.
Het duurt jaren voordat je ontdekt dat wonderlijke soms enge gedragspatronen samenhangen met de vroege jeugdjaren.Ik lees nu het boek "Traumasexualiteit" van Peter Jan Schouten en "Traumasporen" van Bessel van der Kolk. Dan krijgen die gedraspatronen een naam en een omschrijving
*Bevriezen,vechten,vluchten
*Dissociatieve Identiteitsstoornis kortweg DIS bijvoorbeeld praten als een kind
*Dissocieren: jezelf horen praten en tegelijkertijd over iets anders bezig zijn
*angst en dwang stoornis
*de dader is altijd aanwezig. Eigenlijk als je samenwoont of getrouwd bent dan zijn er momenten dat je altijd met zijn drieen bent. Je herhaald dat wat de dader je geleerd heeft.
Samen gevat: al deze patronen vallen onder de titel in complex Postraumatic Stress disorder
Effecten
Het lichaam onthoudt alles
Bronnen: Traumasexualiteit, Peter Jan Schouten
Bessel van der Kolk
-het trauma zit onder de huid maar kan plots worden geactiveerd door een aanraking, een woord, een geur, verhalen in tijdschriften, kranten, een boek, een verhaal dat iemand je in vertrouwen verteld.
-terug gaan naar mijn oude woning, vroeger een kousen reparatie winkel, nu een wijn winkel.
Wat kan gebeuren:
-bevriezen: verstijfd stilzitten, staren, blanco hersenactiviteit. Kon lang aanhouden. Als me dat overkomt, kan ik alleen maar stilzitten en wachten tot het voorbij is. Ik kan niks: niet praten, niet denken, niet reageren op mijn omgeving.
-automutilatie: vel afscheuren van handen en voeten. Deed ik jarenlang om de pijn te voelen. Ik heb altijd een tube levertraanzalf bij me.
- op mijn hoede zijn, niet willen praten. Nooit vragen beantwoorden, altijd zelf vragen stellen aan de ander. Vragen ontwijken. Dat heb ik vaak ook als verwijt gekregen.
-voortdurend rondkijken, mensen inschatten. Reageren op mijn intuitie.
-Continu op zoek naar herbeleving van dat eerste moment wanneer mijn vader mij aanraakt.
-door de stad zwerven, nachten doorbrengen buiten. Vroeger wel, nu niet meer.
-triggers: Kerstmis, het Ave Maria van Schubert omdat mijn moeder dat ten gehore bracht, ik in bed lag en haar hoorde gillen, huilen en smijten met borden.
-triggers: Jazz en Dixieland muziek: Schlafe mein Prinzchen. Mijn vaders favoriet.
-angsstoornis: controleer altijd de sloten. Voetstappen, geweld, geschreeuw, fysiek geweld. Lig soms nachten wakker, hoor elk geluid en ga kijken of mensen proberen binnen te komen...
-dwangstoornis: als ik twijvel of de deur wel goed is afgesloten, keer ik om. Ik kan niet verder gaan als ik niet...Alles moet op orde zijn en besproken. Ik moet weten wat de dag mij brengt.
-continu herbeleving: flashbacks. Beelden van het bed, de blik van verstandhouding van mijn blote vader smorgens toen we de hele nacht in het het ouderlijk bed hadden geslapen. Beelden van mij op de wc, het bloed en push in mijn ondergoed. Beelden van mijn moeder, het verwijt, haar woede dat alles kapot was. Het geschreeuw en uitlachen van andere kinderen als ik de wc niet haal op tijd.
-ik scheurde plukjes behang los.
-voor langere tijd problemen met mijn sluitspieren en moeizame stoelgang: omdat het pijn deed ging ik als kind zolang mogelijk niet naar de wc. Dat was nog in de periode van de lagere school.
-bedplassen bleef plus minus tot 14 jaar.
-ik heb een beeld dat ik bij mijn moeder in het grote bed lig. Ik wordt wakker omdat ze heftig huild, met schokkende schouders. Ik leg mijn hand op die schouder om haar te troosten. Ze slaat mijn hand weg. Dit is een schok die tot op vandaag door klinkt. Ze vertrouwde me niet.
-dissocieren: de binnen en buitenkant: terwijl ik in mezelf bezig was met wat er om me heen gebeurdt hoorde ik mezelf praten met mensen.. Ook bij lange afstanden in de auto raakte ik het contact met de werkelijkheid kwijt en kon mijn bestemming niet vinden. De trein voor grote afstanden is ook een trigger om te splisen. Zie ook de pagina over DIS.
- De sporen die mijn vader heeft nagelaten in mijn lijf keren te pas en te onpas terug in de relaties die ik heb gehad en tot drama's hebben geleid zoals vluchtgedrag, kindgedrag en herkenbaar: freeze, fight, fly.
Om iets daarover te zeggen: mijn vader is uit huis gezet, wij, de kinderen met politiegeweld uit huis gezet, maar ze zijn vergeten om mijn vader uit mij te zetten. We zijn nooit met zijn tweeen alleen geweest. Ik kan nu zeggen dat we altijd met zijn drieen waren. Hoe idioot het ook klinkt: Ik hoor nog steeds de echo van "Nee papa, nee, niet doen". Het staat ook geschreven in mijn hand
-sex met bekende en onbekende mannen die mij vrouwelijk vonden. (dat stond in alle documenten en gespreksverslagen, ook van Pro Juventute. Het liep vaak op niets uit omdat ik spontaan acteerde wat mij was aangeleerd door mijn vader. Ik weet nu dat het een dissociatieve identiteitsstoornis is. Het is een splitsing: ik ga spontaan aan de gang en ik zie het mezelf doen met het idee iemand blij te maken zoals ook mijn vader reageerde. Ik dacht succesvol bezig te zijn, maar ze waren eerder met stomheid geslagen.
-werd tijdens het liften vaak gevraagd om mee te gaan naar een hotel met de belofte mij de volgende dag naar mijn bestemming te brengen.
-in een commune met te veel drank op door twee mannelijke communeleden verkracht.
-Ik begreep die aandacht van mannen niet en toch vond ik het prettig, verwarrend. De hand op mijn knie, mijn verleidingsakt, de dwalingen door de stad om begeert te worden. Als ik erop terug kijk liet ik het toe als kind want die click kwam automatisch.
-met terugwerkende kracht herinner ik mij een korte relatie met iemand die als kind was misbruikt. Nu begrijp ik dat zij net als ik voortborduurde op die relatie en altijd het initiatief nam op basis van aangeleerd gedrag.
-constant alert zijn bij mensen en op feestjes, vertrouwend op mijn intuitie. Ik wilde nooit lang blijven.
-Wat ik ervaar als vernietigend was het totale ontbreken van opvang, troost, bescherming, begeleiding: noch van mijn ouders, bij de kindertehuizen, voogd, pro juventute. Het leek alsof niemand wist van het hoe en waarom. Daardoor is het verdriet blijven hangen en kwam tenslotte tot een uitbarsting na 35 jaar.Huilbuien die niet ophielden en ging overspannen in de ziektewet en uiteindeklijk in de WAO als resultaat van hartfalen tijdens een vakantie.
Mijn moeder die mijn vader voor het leven heeft gehaat, vroeg mijn aandacht en begrip voor haar woede en verdriet. Ze vroeg niet naar mij. Ik luisterde naar haar pijn. Stelde vragen. Ik kan met zekerheid zeggen hoe vertnietigend dat is.
Mijn moeder vertrouwde mij niet, liet me voelen dat ik schuld had aan haar ellende, weigerde te praten over de tijd na mijn geboorte.
-Het levensverhaal van mijn moeder over al de gelukkige jaren van haar jeugd en de kolkende vrijpartijen met mijn vader in Den Haag, eindigde in het jaar van mijn geboorte. Wat ik ook aandrong om verder te schrijven of te vertellen, ze weigerde. Ze deed het gewoon niet. Ze dronk het weg. Het ging zover dat ze overal mijn vader zag en zijn aanwezigheid bestreed met uien en bezweringen.
- en ja er waren momenten dat ik de auto tegen een boom wilde zetten of fantaseerde hoe een eind eraan te maken. Maar ik kon ook schreeuwen in de auto dat hij niet zou winnen, mij er niet onder zou krijgen.
