Verantwoording
Een nederlands spreekwoord zegt: "Spreken is zilver, zwijgen is goud". Helaas zwijgen maakt ziek. Jarenlang heb ik gezwegen, mijn gevoel, mijn angst verstopt. De steeds terugkerende beelden werden sterker en ik begreep mijn zoeken niet, mijn dwalen door de stad , mijn zoektocht naar een tekst die in een klap alles zou verduidlijken. Ik hield aantekeningen bij: gebeurtenissen, gevoelens, momenten van wanhoop, van geluk, meer vraagtekens dan uitroeptekens.
Uiteindelijk een eigen ruimte, zon, lege wanden.
Schilderen van de middag tot de volgende ochtend, kijken, verbeteren. Zoeken naar de woorden bij het beeld.
Gesprekken voeren om het verhaal te kunnen vertellen.
Ik had automatisch verantwoordelijkheid genomen en het initiatief in heftige momenten. Ik dacht mijn zus en broer te beschermen, mijn moeder te troosten, mijn vader blij te maken. Ik was sterk, hielp andere kinderen aan brood of veilig oversteken. Ik zag ook steeds de beelden van mijn opgetrokken benen, liggend op mijn zij omdat het pijn deed als ik mijn benen strekte. Ik sloeg met mijn hoofd heen en weer om in trance te komen en de beelden te wissen. Dat lukte aardig want jarenlang dacht ik echt alles onder controle te hebben. Ik was er voor de ander.
Opeens had ik geen controle meer over mijn lichaam. Ik begon te huilen: in de tram, trein, bus, hotel.
Heftige kreten, luchtslagen in het rond. Ik moest stoppen met werken: burn-out. Ik ging langs alle plaatsen van mjn jeugd, maakte fotoos voordat de gebouwen zouden worden afgebroken of niet meer toegankelijk,
de plaatsen waar ik woonde en probeerde de mensen te vinden die konden getuigen.
Zocht pro-juventute op en leerde de data-volgorde, de rechtszaken, de getuigenissen.
Het moest allemaal gebeuren.
In de loop der tijd is mijn rol intermediair geworden: doorgeven van inzichten, versterken van kwaliteiten van diegenen die met jongeren werken: jongeren die dakloos zijn, misbruikt zijn , een nieuw leven willen opbouwen, hun studie willen afronden, een dak boven het hoofd willen hebben. De essentie is: luisteren, aandacht: er is geen rangorde in verdriet.
Sporen van Trauma
In 2014 publiceerde hij het boek The Body Keeps the Score: Brain, Mind, and Body in the Healing of Trauma (vertaald als Traumasporen in 2016) over de sporen die trauma in ons leven en lichaam achterlaat, zoals een overactief alarmsysteem in de hersenen, te veel stresshormonen, en veranderingen in het systeem dat relevante van irrelevante informatie scheidt.
Peter van Velzen
info@pjotter.com
Links:
